Το 1998 μπήκε σ’ ένα κλαμπ για να παίξει μουσική για τρίτους, γι’ ανθρώπους που δεν ήξερε και για πρώτη φορά είχε αναλάβει να τους νιώσει και να τους διασκεδάσει… και από τότε, δε σταμάτησε ποτέ.
Έπαιζε συνεχώς, χωρίς ανάσα. Ξεκινούσε νωρίς το βράδυ και άφηνε την κονσόλα τις πρώτες πρωινές ώρες, με τη γλυκιά γεύση της ικανοποίησης ότι κράτησε τον κόσμο όρθιο, γελαστό, ενθουσιασμένο, ακούραστο.
Ταξιδεύει παντού. Όπου ο κόσμος τον καλεί. Όπου μπορεί να βάλει μουσική. Νιώθει το κοινό να τον οδηγεί και χορεύει μαζί του, στο ρυθμό του, στα ακούσματά του, όπου τον πάει η ψυχή του κοινού, εκεί που γεμίζει η ζωή του.
